Θλάση

Λεπτομέρειες: Εμφανίσεις: 1225

Η κάκωση – τραυματισμός των μυών στον ανθρώπινο οργανισμό ονομάζεται θλάση. Οι θλάσεις συμβαίνουν περισσότερο στη περιοχή του μυοτενοντίου τμήματος (εκεί που συνδέεται ο μυς με τον τένοντα) και λιγότερο στην κύρια μάζα του μυός. Ετυμολογικά <θλάση> σημαίνει <χτύπημα>.

Συχνά, σε εκθέσεις ιατροδικαστών διαβάζουμε: «θλαστικό τραύμα στην κεφαλή με αμβλύ αντικείμενο» ή «θλαστικό τραύμα στην περιοχή του κορμού, του θώρακα κλπ». Κύρια συμπτώματα στις καταστάσεις αυτές είναι ο άμμεσος πόνος, η τοπική ευαισθησία στη περιοχή, η ανάπτυξη οιδήματος (πρηξίματος) και ο περιορισμός της κίνησης στις συνοδές εκατέροθεν αρθρώσεις. Συχνά μπορεί άμμεσα να παρατηρηθεί εκχύμωση (μελάνιασμα) στην περιοχή της θλάσης. Αυτό είναι αποτέλεσμα αιματώματος στην περιοχή. Οι θλάσεις διαχωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Θλάσεις πρώτου βαθμού (μικρή ρήξη των μυικών στοιχείων), Θλάσεις δευτέρου βαθμού (μερική ρήξη των μυικών στοιχείων- διατήρηση όμως της συνέχειας του μυός), θλάσεις τρίτου βαθμού (πλήρης διατομή του μυός – ή διατομή του μυοτενοντίου πετάλου – κόβεται ο μυς). Οι επιπλοκές στις θλάσεις έχουν άμμεση σχέση με την κατηγορία της θλάσης. Από την απλή ρήξη του μυός έως τη μυοτενόντιο ρήξη οι επιπλοκές διαβαθμίζονται. Σε βάθος χρόνου πολλές θλάσεις μυών είναι δυνατό να δημιουργήσουν επασβεστώσεις από τα αιματώματα που έχουν αναπτυχθεί στη περιοχή. Τα παραπάνω είναι εμφανή στις ακτινογραφίες και δηλώνουν ότι κάποτε υπήρξε τραύμα στη περιοχή.

Την περίοδο ανάμεσα στον τραυματισμό και την επάνοδο σε αθλητικές δραστηριότητες την χωρίζουμε σε τρεις φάσεις:

Αμέσως μετά τον τραυματισμό έχουμε την φάση της οξείας φλεγμονής / νέκρωσης. Στο κέντρο της περιοχής που τραυματίζεται έχουμε νέκρωση μυϊκών ινών ενώ περιμετρικά της νέκρωσης είναι μία ζώνη οξείας φλεγμονής. Επίσης σχηματίζεται αμέσως ένα αιμάτωμα που καλύπτει την περιοχή.
Η επόμενη φάση είναι η φάση της επούλωσης στην οποία υπάρχει απομάκρυνση του νεκρωτικού ιστού από μακροφαγικά κύτταρα ενώ παράλληλα εκκρίνονται αυξητικοί παράγοντες. Στο σημείο της επούλωσης εμφανίζονται λεμφοκύτταρα και μικρά αιμοφόρα αγγεία που έχουν σαν αποτέλεσμα την παραγωγή ενός συνδετικού ουλώδους ιστού. Η δημιουργία του ουλώδους ιστού συνήθως αρχίζει την 2η εβδομάδα.
Η τελευταία φάση είναι η φάση της ανάπλασης η οποία χαρακτηρίζεται από συρρίκνωση του ουλώδους ιστού και ανάπλαση των μυϊκών ινών.

Αμέσως μετά τον τραυματισμό εφαρμόζουμε ακινητοποίηση - παγοθεραπεία - συμπίεση - ανύψωση του μέλους. Η πρώτη αυτή περίοδος προφύλαξης είναι σημαντική γιατί οι μελέτες έχουν δείξει ότι η ακινητοποίηση κατά το πρώτο αυτό στάδιο φαίνεται να μειώνει την έκταση του ουλώδους ιστού και την συχνότητα υποτροπών στο μέλλον. Στην περίοδο αυτή η φυσιοθεραπευτική αγωγή έχει σαν στόχο την αποσυμφόρηση της περιοχής από το αιμάτωμα / οίδημα με τεχνικές λεμφικής παροχέτευσης (lymph drainage) και την βελτίωση της κινητικότητας με τοπική υποστήριξη των ιστών (περίδεση ή kinesiotaping).

Μετά τα πρώτα 2-3 εικοσιτετράωρα η ακινητοποίηση της περιοχής είναι ωστόσο επιζήμια. Μελέτες έχουν δείξει ότι όταν η κινητοποίηση ξεκινάει νωρίς, έχουμε καλύτερη επαναγγείωση στην περιοχή, καλύτερη ανάπλαση αλλά και προσανατολισμό των μυϊκών ινών έτσι ώστε ο επουλωθείς μυς να επανέλθει στα επίπεδα ανθεκτικότητας του φυσιολογικού.

Εκτός απο ένα πρόγραμμα ήπιων διατάσεων αρχίζει σε αυτή την φάση και πρόγραμμα ενδυνάμωσης που ξεκινά με ισομετρικές ασκήσεις και συνεχίζεται προοδευτικά με πλειομετρικό ή, όπου είναι δυνατόν, με ισοκινητικό ασκησολόγιο. Οι ασκήσεις δεν πρέπει ποτέ να ξεπερνούν τα όρια του πόνου ενώ οι αντιστάσεις αυξάνονται προοδευτικά.

Σε γενικές γραμμές, στις θλάσεις 1ου βαθμού η αποθεραπεία διαρκεί 10 ημέρες περίπου ενώ στις θλάσεις 2ου βαθμού τουλάχιστον 3 εβδομάδες.

Στις σοβαρότερες θλάσεις 2ου βαθμού όπως επίσης και στις 3ου βαθμού (οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις χρήζουν και χειρουργικής αντιμετώπισης) είναι δύσκολο να γίνει ακριβής πρόβλεψη για τον χρόνο επανόδου και το κάθε περιστατικό θα πρέπει να εκτιμάται ανεξάρτητα.